Środę 5 sierpnia 2020 r. spędziliśmy na kolejnym pikniku integracyjnym. Tym razem na terenie „Górniczej wioski” w Pile-Młynie.
Wg Wikipedii: Piła – wieś w Polsce, położona w woj. kujawsko-pomorskim, w powiecie tucholskim, w gminie Gostycyn, nad Brdą. Status samodzielnej miejscowości oficjalnie uzyskała 1 stycznia 2008 r., w wyniku wydzielenia ze wsi Gostycyn.
Przywitano nas muzyką i zaproszono do „Starego tartaku”,
gdzie wysłuchaliśmy dziejów osady i początków wydobywania węgla brunatnego na tym terenie.
Wydobywanie węgla rozpoczęło się tam już w połowie XIX w. W latach 1850–1939 na terenie wioski funkcjonowało w sumie sześć kopalń węgla brunatnego – jedynych w północnej Polsce. Eksploatowały pokłady węgla do głębokości 50 m. W 1892 r. bracia David i Jakob Bukofzerowie założyli pierwszą kopalnię o nazwie Buko. W 1900 r. ruszyła druga kopalnia – Olga. W 1918 r. uruchomiono kolejkę wąskotorową z Piły do Gostycyna. W tym też czasie zaczęły działać kolejne kopalnie: Aleksandra i Montania. Po I wojnie Aleksandrę, Olgę i Montanię przejęli bracia Radomscy. W roku 1936 koncesję na wydobywanie węgla w Pile-Młynie otrzymał Antoni Ostrowski, który wybudował kopalnię Teresa. Po 1945 r. Ostrowski przez kilka lat próbował wznowić eksploatację zasobów, jednak ze względu na duże koszty transportu i niską cenę węgla brunatnego, wypartego z rynku przez węgiel kamienny, zrezygnował.
Po ciekawej prelekcji ruszyliśmy śladami kopalń.
Zobaczyliśmy pozostałości po maszynowni, postument, na którym stał kocioł parowy, system zbiorników przelewowych.
Kopalnia w Pile nad Brdą była unikatowa w skali Polski północnej, ponieważ gdzie indziej węgiel brunatny wydobywało metodą odkrywkową.